Η αποκρυπτογραφηση της Ελληνικης αλφαβητου

Η διαδοχη των γραμματων στην πληρη εκφωνηση τους (αλφα, βητα, γαμα κ.λ.π.) δεν ειναι καθολου τυχαια, αλλα πισω απο αυτην υπολανθανει μια πληρης γραμματικη, συντακτικη και νοηματικη συνεχεια, ανωτερης συλληψης. Συμφωνα με αυτην τη γνωστη μας εκφωνηση, τα ελληνικα γραμματα (αφου προσθεσουμε και το εξαφανισμενο σημερα εκτο γραμμα: στιγμα η διγαμα f) ακουγονται και γραφονται ως εξης:

αλφα – βητα – γαμα – δελτα – εψιλον – στιγμα – ζητα – ητα- θητα – ιωτα – καππα – λαμβδα – μι – νι – ξι – ομικρον - πι – ρο – σιγμα – ταυ – υψιλον – φι – χι – ψι – ωμεγα

Αποκωδικοποιωντας την γνωστη αυτη διαταξη εχουμε τα ακολουθα:

αλ φα, βη τα γα, (α)μα δε (ε)λ τα εψι ιλων. Στ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!

ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΑΦΟΥ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ ΤΑ ΕΝΝΟΟΥΜΕΝΑ ΣΥΝΔΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΝΤΑΙ, ΕΧΟΥΜΕ:

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ,

ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ°

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,

ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).

Æ

Ἄλ φά, βῆ τᾶ Γᾶ !

Ἅμα δὲ Ἕλ, τᾶ ἕψ ἰλῶν.

Στῇ ἶγμα (ἵνα) ζῇ τα, ἦ τα,

Θῆ τα Ἰώτα κατὰ παλλάν Δᾶ.

(Ἵνα) μὴ νὺξ ἦ, ὅ μικρόν (ἐστί)

πυρός δὲ ἶγμα ταφῆ ἕψ ἰλῶν,

φύ(οι) Ψυχή, ὅ μέγα (ἐστί) !

ΑΜΕΣΩΣ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ:

Ἄλ = ο νοητος ηλιος

Φάος = το φως

Βῆ = προστακτικη του ρημ. Βαινω (=βαδιζω, ερχομαι)

Τα = δοτικη αρθρου δωρικου τυπου τῆ, εις την

Γᾶ = γη (δωρικος τυπος)

Ἅμα = (επιρρ.) συγχρονωσ

Ἕλ = ο ορατος ηλιος, ο ερχομενοσ

Ἕψ = ρημ. Εψομαι, εψ-ημενος - ψημενοσ

Ἰλῶν = ιλυς (ους.) = λασπη, πηλοσ

Στῆ = προστ. Ρημ. ιστημι

Ἶγμα = κατασταλαγμα, αποσταγμα

Ζῆ = προστ. Ρημ. ζω

Ἦ = προστ. Ρημ. Ειμι, ειμαι

Θῆ = προστ. Ρημ. θετω

Ἰώτα = τα ιωγα, τα εγω

Παλάν = ρημ. Παλλω(=δονουμαι, περιστρεφομαι) επιθ. Παλλας = παλλουσα, περιστρεφομενη

Δᾶ = αλλος τυπος της γα, γης π.ρ.β.λ. δα-μητηρ) δημητηρ > δημητρα = μητερα γη

Νύξ = (ους.) νυχτα

Ὅ = (αναφ.) το οποιο, που

Φύ(οι) = ευκτικη ρημ. Φυω (φυτρωνω, ανπτυσσομαι)

ΑΠΟΔΟΣΗ

Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!
Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται
(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)
για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν
και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.
Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,
και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)
το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,
και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,
το σημαντικότερο όλων!

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται, διότι πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ψυχής τους...